«Πόνος δεν είναι
παρά ἡ έκπληξη
να μη συναντά ο ένας τον άλλον»,
έγραφε η Άλντα Μερίνι, κορυφαία ιταλίδα ποιήτρια που έζησε από επιλογή στην φτώχεια και νοσηλεύτηκε επί 17 χρόνια σε ψυχιατρείο. Παρόλα αυτά δεν έπαψε να γράφει και να βλέπει την ομορφιά στη ζωή. Σ’ αυτή την δύσκολη εποχή, την άσχημη εποχή του κορωναϊου, των ανατροπών, του θανάτου και της παράνοιας που σκορπίζει η πανδημία πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να βλέπουμε την ομορφιά;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να ακούσουμε τα άσχημα νέα από το στόμα ενός ανθρώπου που φαίνεται να νοιάζεται για όλους εμάς που τον ακούμε;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά που αναδύεται όταν είμαστε παρόντες σε βαθμό που να μας αγγίζει αυτό που συμβαίνει στο συλλογικό επίπεδο και δείχνει άσχημο και σκοτεινό;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε ότι άσχημο δεν είναι τίποτα, παρά μόνο αυτό που δεν έχει ακόμα σχήμα; (ά-σχημο= χωρίς σχήμα, χωρίς μορφή, χωρίς Gestalt).
Πόσο έτοιμοι είμαστε να διακρίνουμε τις μορφές που δεν προκαλούν πόνο από την απουσία του άλλου στη συνάντηση, αλλά εμπιστοσύνη;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να αντέξουμε την ομορφιά του γιατρού που ακούει στο όνομα Σωτήρης Τσιόδρας;
Κάθε φορά που τον ακούω, σκέφτομαι ότι μπροστά μου συντελείται ένα θαύμα. Σχεδόν δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου, αλλά κάθε φορά έχω την ίδια αίσθηση. Ότι έχω απέναντί μου έναν ψυχοθεραπευτή που με την παρουσία του με βοηθά να μαλακώνω τον πόνο μου.
Γι αυτό επέλεξα να ξεκινήσω με τα λόγια μιας ποιήτριας. Γιατί τα λόγια της ψυχοθεραπεύτριας ή του ψυχοθεραπευτή είναι λόγια θεραπευτικά επειδή είναι λόγια ποιητικά, λόγια που έχουν σώμα, δηλαδή λόγια που μπορούν να αγγίξουν, λόγια που μεταμορφώνουν, λόγια που αλλάζουν τη ματιά μας και διευκολύνουν την αναπνοή μας κι επιτρέπουν δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά μας. Και τέτοια είναι τα λόγια του γιατρού Σωτήρη Τσιόδρα! Τον ευχαριστώ.