“Σήμερα έρχομαι χαρούμενη στην ομάδα. Πρόλαβα και έκανα πριν έρθω εδώ και μια ωραία βόλτα στην παραλία. Εάν εξαιρέσω βέβαια ότι πλησιάζοντας κοντά στη θάλασσα αντίκρισα ένα όχι και τόσο ευχάριστο θέαμα. Η θάλασσα ήταν πολύ βρώμικη σήμερα, σκουπίδια είχαν βγει στην επιφάνεια, μέχρι και κόπρανα ξεβράστηκαν και δεν μου άρεσε να τα βλέπω. Αναγκάστηκα να διακόψω την βόλτα μου και απομακρύνθηκα από την παραλία για να γλιτώσω από το θέαμα και τη μυρωδιά”. 
Το ενδιαφέρον με την εικόνα αυτή είναι η στάση με την οποία αντιδράμε οι περισσότεροι σε αυτό που βλέπουμε και δεν μας αρέσει. Απομακρυνόμαστε. 
Με την ίδια ευκολία απομακρυνόμαστε και από ότιδήποτε παρατηρούμε στον εαυτό μας κατά τη διαδικασία της θεραπευτικής διαδικασίας. Οποιοδήποτε ψυχικό φαινόμενο αναδυθεί που δεν μας αρέσει είναι καταδικασμένο από τον εσωτερικό μας κριτή να επιστρέψει στα βάθη της ψυχής. Βέβαια στην απομάκρυνση από ό,τι δεν μας αρέσει στον εαυτό μας υπάρχει μια ειρωνεία. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό που δεν μου αρέσει στον εαυτό μου παραμένει μέσα μου. Όπως και στη θάλασσα. Και να απομακρυνθώ τα σκουπίδια και τα κόπρανα θα παραμείνουν στη θάλασσα. Μπορεί να καταβυθιστούν για λίγο, αλλά με μια αλλαγή του καιρού, με μια τρικυμία πάλι θα ξεβραστούν στην επιφάνεια. Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση της θάλασσας. Τι θα γίνει εάν αντί να απομακρυνθώ μείνω να παρατηρήσω το θέαμα των σκουπιδιών και των κοπράνων; Μήπως παρατηρώντας λίγο περισσότερο το θέαμα θα ανακαλύψω τι υπάρχει κάτω από την εύκολη δήλωση “δεν μου αρέσει”; Μήπως θα ανακαλύψω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το θέαμα; Την αηδία, τον πόνο, την θλίψη, τον φόβο; Και το πιο ενδιαφέρον, όλα αυτά τα σκουπίδια δεν ανήκουν στη θάλασσα! Είναι κι αυτά δικά μου, και δικά σου και δικά μας! Κι επομένως είναι δική μου και δική σου και δική μας δουλειά να ασχοληθούμε με τα σκουπίδια. Να ανασκουμπωθούμε, να βρούμε τρόπους να τα καθαρίσουμε. Έτσι και στην περίπτωση του εαυτού. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει ο εαυτός μας, δεν μπορούμε να πάμε και πολύ μακριά… Αργά ή γρήγορα πάλι θα τον βρούμε μπροστά μας.