Μια ησυχία απλώθηκε ακόμα και στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Ησυχία στη γη, ησυχία στον ουρανό, ησυχία στις πλατείες, ησυχία στους τεράστιους αυτοκινητόδρομους. Επιτέλους κάτι ησυχάζει γύρω μας. Ο κορωναϊός επέβαλε ησυχία και σιωπή. Σιγά σιγά η σιωπή «καταλαμβάνει χώρο» εκεί που πριν λίγες ημέρες κυριαρχούσε η φασαρία, η ηχορύπανση, ο θόρυβος. Και μέσα μας; Τι γίνεται αλήθεια μέσα μας; Υπάρχει αυτή η ησυχία και μέσα μας; Έχουμε διδαχτεί κάτι που να επιτρέπει στην ησυχία και στην σιωπή να «καταλάβουν χώρο» μέσα μας; Ξέρουμε κάτι για την σιωπή που ευεργετεί;
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «Ημερολόγιο Ψυχοθεραπείας: Φωτίζοντας τα παράθυρα της ψυχής» σχετικό με τη σιωπή.
… «Η σιωπή στη θεραπεία Gestalt συσχετίζεται συχνά με σωματικά αυτοσυγκρατούμενα μπλοκαρίσματα για επαφή. Η φαινομενολογική διερεύνηση βοηθά στην αναπλαισίωση της. Όταν το άτομο έρθει σε επαφή με τα πρόσωπα της σιωπής που χρησιμοποιεί στην επικοινωνία, είναι σε θέση να επιλέξει ανάμεσα στη σιωπή που μπερδεύει και στη σιωπή που ευεργετεί. Η δεύτερη, κατέχει υψηλή αξία σε πολλές θρησκευτικές, αλλά και κοσμικές παραδόσεις, όπου η σιωπή, η ακινησία και η κενότητα -«το γόνιμο κενό»-, ανυψώνουν τον άνθρωπο προς το θείο. Η σιωπή του διαλογισμού ή της προσευχής οδηγεί στην πνευματικότητα και την εσωτερική επικοινωνία με την αλήθεια. Με τα λόγια ενός ιταλού σκηνοθέτη: «Αν υπήρχε λίγο περισσότερο σιωπή, αν μπορούσαμε όλοι να σιωπήσουμε ίσως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι». Και με τα λόγια πάλι ενός φιλόσοφου, του Wittgenstein: «Για ότι δεν μπορούμε να μιλάμε, πρέπει να το βιώσουμε με σιωπή» .
Και τον επίλογο σε αυτή την μικρή περιπλάνηση στους κόσμους της σιωπής, έρχεται να τον βάλει ο -δικός μας- σκηνοθέτης, Βασίλης Λουλές: «…Μοιάζει πια να μην αντέχουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, μοιάζει να έχει χαθεί η επαφή μας με την αμηχανία, με την ανία, με το κενό. Κι όμως, εκεί ακριβώς είναι που δοκιμάζονται οι αντοχές μας. Κι εκεί είναι ταυτόχρονα και η χαραμάδα απ’ όπου μπορεί να ανθίσει ο ρεμβασμός, η ποίηση, η δημιουργία. Μέσα από την επαφή μας με τον νεκρό χρόνο είναι που μπορεί να γεννηθεί η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα…»
Σήμερα, σχεδόν ταυτόχρονα, σαν κάποιος από μηχανής Θεός να έκανε μια επιλογή για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μια επιλογή για ησυχία και σιωπή. Σαν κάποιος εκεί έξω «ουρλιάζει» στο ανθρώπινο είδος: «Σιώπα και άκου. Άκου μέσα σου». Η σιωπή που απλώνεται πάνω στη Γη μπορεί ακόμα να μοιάζει σαν ουρλιαχτό μες τις ανήσυχες καρδιές μας. Η επιλογή έγινε για να διδαχτούμε ίσως κάτι ακόμα: Η σιωπή ευεργετεί τον πλανήτη. Και ίσως και τις ψυχές μας… αν την αντέξουμε.