Χριστούγεννα του 2017-Πρωτοχρονια 2018. Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Β΄ Νευροχειρουργική κλινική. Εισαγωγή για αφαίρεση μηνιγγιώματος (όγκος στον εγκέφαλο) – συνήθως καλοήθης – που έπρεπε να αφαιρεθεί έγκαιρα – λόγω του μεγέθους του – και να εξεταστεί εργαστηριακά μετά την αφαίρεσή του. Τρεις ημέρες αναμονή στο θάλαμο νοσηλείας περιμένοντας μέρα τη μέρα να αδειάσει κρεβάτι στην εντατική. (Μετά από ένα τέτοιο χειρουργείο ο ασθενής χρειάζεται ένα 24ωρο περίθαλψης σε θάλαμο εντατικής).
Μετά το χειρουργείο 10 ημέρες σε ένα δωμάτιο χωρίς τηλεόραση, χωρίς κινητό, χωρίς τάμπλετ, χωρίς βιβλία (ο εγκέφαλος έπρεπε να αναρρώσει). Ένας ορός μόνιμα να στάζει φάρμακο νύχτα-μέρα (ακόμα και σήμερα κάποιες φορές πονάει το χέρι μου σε εκείνο το σημείο που συναντούσε η βελόνα το δέρμα). Μπορούσα όμως να βλέπω από το δωμάτιό μου – στον 6ο όροφο – τη θάλασσα και τα χρώματα του ουρανού σε όλες τις ώρες της ημέρας. Το απόγευμα με συντρόφευαν τα μαυροπούλια που μαζεύονταν στο απέναντι εγκαταλειμμένο κτίριο.
10 ημέρες άσκηση στην σιωπή, στην υπομονή, στην αποδοχή, στην ψυχραιμία, στην συντροφικότητα, στην καλοσύνη των γιατρών και των νοσηλευτών/τριών. Ψυχαγωγία; Ένα ραδιόφωνο. Μόνιμα στο τρίτο πρόγραμμα. Άκουγα ότι αγαπώ πολύ: κλασσική μουσική και θεατρικά όπως ο Πέτρος και ο λύκος, (από την φωνή του Δημήτρη Χορν), το κοριτσάκι με τα σπίρτα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, την Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Κάρολου Ντίκενς (με σημείο αναφοράς τον Εμπενίζερ Σκρουτζ) στη ραδιοφωνική τους εκδοχή. Και τα κάλαντα! Αχ αυτά τα κάλαντα απέκτησαν άλλη διάσταση μέσα μου. Δεν περίμενα ότι θα άκουγα τα κάλαντα και θα δάκρυζα και θα έκλαιγα βιώνοντας την καλοσύνη των ανθρώπων που ημέρες εορτάσιμες ήταν εκεί για εμάς, τους ασθενείς και τους ανήμπορους.
Λίγους μήνες νωρίτερα – Αύγουστος 2017 – εάν κάποιος μου έλεγε ότι το χειρουργείο αυτό θα ήταν μια προσοδοφόρα εμπειρία, θα του απαντούσα ότι προσπαθεί να μου χρυσώσει το χάπι. Κι όμως μου έκανε τόσα δώρα αυτός ο όγκος στο κεφάλι! Πρώτα απ’ όλα τη γνωριμία μου με γιατρούς εξαιρετικούς που με φρόντισαν με ευγένεια και ανθρωπιά: Νικόλαος Φόρογλου και Χρόνης Σακαλής, την προϊσταμένη Βασιλική και τους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, τις τραπεζοκόμους και τις γυναίκες της καθαριότητας, με όλα τα ονόματά τους χαραγμένα στη μνήμη μου με πολύ ευγνωμοσύνη: ο Μάκης, ο Δημήτρης, ο Αλέξανδρος. η Ουρανία, η Ειρήνη, η Λαμπριάννα, η Χαρούλα, η Μαρία, η Τζίνα (γιατρός, την είδα ένα βράδυ μόνο – σαν άγγελος Κυρίου – ήρθε και παρατήρησε ότι η βελόνα στη σφαγίτιδα του λαιμού μου ήταν έτοιμη να βγει – στο τσαφ πρόλαβε τα χειρότερα), η Δήμητρα, η Άλκηστης, η Ιωάννα, η Βικτωρία, η Έλλη, η Αικατερίνη, η Ευτυχία (τους ρωτούσα το όνομά τους για να τους θυμάμαι και για να κάνω άσκηση μνήμης στον εαυτό μου κάθε φορά που τους έβλεπα με αυτόν τον τρόπο).
Την ξεκούραση και την απόσταση από την δέσμευσή μου στην φροντίδα των συνανθρώπων μου. Δεχόμουν εγώ τώρα φροντίδα και είχα την ικανότητα να την λάβω, κάτι για το οποίο νιώθω πολύ περήφανη. (Ξέρετε ότι χρειάζεται να έχουμε ιδιαίτερες ικανότητες ώστε να μπορούμε να δεχθούμε τον αδύναμο εαυτό μας για να πάρουμε φροντίδα – ιδιαίτερα εμείς οι θεραπευτές – το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο).
Την σιωπή και την επαφή με τον εαυτό μου, τα όνειρα που έβλεπα νωρίτερα και πώς το ασυνείδητό μου με προετοίμαζε για όλο αυτό.
Την πίστη μου σε κάτι πέρα από εμένα και τα ανθρώπινα που εγώ ονομάζω Θεό (όπως και πολλοί άλλοι).
Βίωνα γαλήνη, ευγνωμοσύνη, ησυχία, φροντίδα – με την έννοια της περίθαλψης – σ’ ένα Δημόσιο Νοσοκομείο υπόδειγμα!
Σήμερα, εκπαιδευμένη πλέον από την εμπειρία της νοσηλείας μου, ο εγκλεισμός στο σπίτι μου μοιάζει πολυτέλεια. Απολαμβάνω και πάλι τα δώρα που μου προσφέρει κι αυτή η εμπειρία. Αφουγκράζομαι το μέσα μου και νιώθω γαλήνη και αγάπη. Συχνά σκέφτομαι ότι το μυστικό χέρι του Θεού μοιάζει να ακουμπά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Με έναν τρόπο που μοιάζει όπως έμοιαζε στα μάτια μου η διάγνωσή που πήρα τον Αύγουστο του 2017: Τρομακτική. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τόσο τρομακτική χάρη στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου και χάρη σε κάτι μέσα μου που ξέρει να ζει ειρηνικά.